Δημιουργώντας το προφίλ ενός μυθιστορηματικού χαρακτήρα: Μέρος δεύτερο. ( Αντωνία Π)

    Η Εβελίνα είναι ένα κορίτσι στην ηλικία των 17 ετών, δηλαδή έφηβη. Είναι πολύ δημιουργική, ταλαντούχα και δραστήρια. Αλλά ,όπως όλοι μας άλλωστε έχει και τις ιδιαιτερότητες της. Είναι φιλόδοξη αλλά και αρκετές φορές μπορεί να γίνει πολύ επιθετική.

   Ένα απόγευμα καθώς επέστρεφε στο σπίτι της από το φροντιστήριο των Αρχαίων συνάντησε τον Μηνά, έναν συμμαθητή της που αντιπαθούσε κατά κάποιον τρόπο. Τον κοίταξε με αντιπάθεια και υπεροπτικό ύφος απαξιώντας έστω και να τον  χαιρετίσει. Ο Μηνάς όμως είχε άλλες προθέσεις.

- Δεν μας μιλάς; την ρώτησε ο Μηνάς θέλοντας να της πιάσει την κουβέντα.

- Άσε μας ρε Μηνά....Απλά είμαι λίγο κουρασμένη και βιάζομαι να πάω στο σπίτι, έχω πολύ διάβασμα! Δεν είμαι σαν εσένα τεμπέλα. Του είπε θέλοντας να τον κάνει να νιώσει άσχημα.

-  Μπορεί να είσαι κακιά αλλά είναι κρίμα. Φέρε μωρέ την  τσάντα σου αν θέλεις μπορώ να σε πάω μέχρι το σπίτι. Είπε εκείνος θέλοντας να δείξει τον καλό του εαυτό.

- Είσαι πολύ ευγενικός αλλά άστο καλύτερα δεν έχω διάθεση να μαλώσω με την Μαρία...

- Γιατί να μαλώσεις με την Μαρία;

- Είναι κοπέλα σου θα ζηλέψει αν μας δει μαζί.

- Πας καλά παιδάκι μου; Εγώ με την Μαρία; Από που και ως που;

- Αφού σας είδαν μαζί!

- Και τι σημαίνει αυτό;

- Άσε τίποτα. Ισχύει ακόμα η πρόταση;

- Εννοείται ρε χαζό! Είπε και πήρε της πήρε την τσάντα μέσα από τα χέρια πρόθυμος να βοηθήσει.

   Προχωρώντας προς το σπίτι της Εβελίνας ο Μηνάς είδε μερικά παιδιά να ασκούν βία σε ένα γνωστό τους πρόσωπο. Μετά τις ισχυρές πιέσεις που δέχτηκε η Εβελίνα απο τον Μηνά πήραν την απόφαση να πλησιάσουν για να δούν καλύτερα τι συνέβαινε και ίσως μπορούσαν να βοηθήσουν.

   Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσαν να επέμβουν αφού μόλις τους είδαν οι θύτες έφυγαν όπως και το θύμα που η ταυτότητα του ήταν άγνωστη ακόμα.

- Ποιος λες να ήταν; ρώτησε η Εβελίνα γεμάτη περιέργεια.

- Δεν ξέρω είπε ο Μηνάς ..... αλλά θα το ανακαλύψω σύντομα!

   Ο Μηνάς είχε μέσα του  το αστυνομικό δαιμόνιο. Το είχε πάρει σίγουρα απο τον πατέρα του. Ο Μηνάς ήταν δημοσιογράφος στην σχολική εφημερίδα και πάντοτε κουβαλούσε μαζί του ένα μαγνητόφωνο και μια ψηφιακή, φωτογραφική κάμερα. Είχε σκοπό να ανακαλύψει το μυστήριο που κρυβόταν!

- Οι μάσκες σύντομα θα πέσουν! Είπε στην Εβελίνα

- Εσύ θα τις ρίξεις; Τον πείραξε εκείνη.

- Όχι μόνος μου.... Μαζί!

- Δεν θα είσαι με τα καλά σου!

- Ξέρεις εάν με βοηθήσεις μπορώ να σε βάλω εξώφυλλο στην εφημερίδα και  θα παροτρύνω τα παιδιά να σε ψηφίσουν ασε που θα ενθουσιαστούν οι καθηγητές και μπορεί να σου βάλουν μεγαλύτερους βαθμούς!

- Πότε ξεκινάμε; ρώτησε εκείνη που είχε και όλας ενθουσιαστεί με αυτά που της πρόσφερε ο Μηνάς.

- Αύριο το απόγευμα θα περάσω να σε πάρω από το φροντιστήριο.

- Οκ! Θα τα πούμε αύριο λοιπόν!

- Ναι.... Καληνύχτα. Της είπε και έφυγε.

  Την άλλη μέρα το πρωί οι υποψήφιοι για το δεκαπενταμελές είχαν συγκεντρωθεί στην αυλή του σχολείου. Θα γινόταν ένα ντιμπέιτ. Πρώτη απο όλους φυσικά πείρε τον λόγο η Εβελίνα. Γεμάτη αυτοπεποίθηση, μέσα στο λευκό φόρεμα της, το οποίο της έδινε περίσσια λάμψη ήταν πολύ ελκυστική. Οι λέξεις κυλούσαν σαν νερό στο στόμα της. Υποστήριξε τον εαυτό και τις απόψεις της. Ο Μηνάς είχε μείνει άφωνος από τον λόγο της και τα επιχειρήματα της. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι πέρασαν αδιάφοροι από τους μαθητές.

   Ο Μηνάς, καθώς υποσχέθηκε στις 6 ακριβώς ήταν έξω από το φροντιστήριο. Ήταν εξοπλισμένος πλήρως. Είχε βάλει μαύρα ρούχα για να μην γίνετε αντιληπτός και είχε μαζί του την φωτογραφική μηχανή.

-Από τι ώρα είσαι εδώ; τον ρώτησε η Εβελίνα βγαίνοντας απο το φροντιστήριο.

- Μόλις είρθα. Πάμε;

-Μάλιστα πάμε.... Καλά γιατί ντύθηκες έτσι μέσα στα μαύρα σαν τον Χάρο; Από κηδεία ήρθες;;;;

- Ααααα τελικά εσύ δεν έχεις ιδέα απο παρακολούθηση. Έπρεπε να βάλω και την περούκα !!  Δεν πειράζει θα την βάλω αύριο!

-Μην τυχόν του είπε η Εβελίνα προσπαθώντας να συγκρατήσει τα γέλια της.

Προχώρησαν μερικά λεπτά μέχρι που έφτασαν στον "τόπο του εγκλήματος" όπως τον αποκαλούσε ο Μηνάς. Κανονικά ήταν μια παμπάλαια παιδική χαρά που κανείς δεν πήγαινε ή μάλλον  δεν τολμούσε πια να πάει! Διάφορες γιαγιάδες όπως και τσιγγάνες υποστηρίζουν οτι σε αυτήν την παιδική χαρά πριν περίπου πενήντα χρόνια πέθανε ένα μικρό κοριτσάκι! Κανείς δεν ξέρει πως. Η περιοχή από τότε είναι απαγορευμένη και κάνεις δεν πλησιάζει! Εκτός απο ένα παιδί που πριν απο μια πενταετία θέλοντας να το παίξει μάγκας και θαρραλέος στους φίλους του μπήκε μέσα στην παιδική. Το παιδί βγήκε έξω ουρλιάζοντας, Πολλοί λένε οτι το παιδί άκουσε την φωνή αυτού του κοριτσιού να του λέει " ΦΥΓΕ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΣΟΥ ΠΙΩ ΤΟ ΑΙΜΑ". Το παιδί εκείνο μετά τρελάθηκε. Κάθε βράδυ έβλεπε φρικιαστικά όνειρα. Δεν άντεξε για πολύ καιρό.... Μετά από έναν μήνα αυτοκτόνησε.

   Ο Μηνάς βέβαια δεν πιστεύει σε τίποτα από όλα αυτά. Τα θεωρεί αναχρονιστικές αντιλήψεις και ιστορίες που έβγαζαν οι μαμάδες και γιαγιάδες της εποχής από το μυαλό τους για να τρομάξουν τα μικρά παιδάκια για να μην πηγαίνουν εκεί γιατί το μέρος είναι απόμερο και απο ότι πληροφορήθηκε απο την δική του γιαγιά συνήθιζαν να συχνάζουν οι αλλοδαποί (ρατσιστικές αντιλήψεις της εποχής).

- Δε φοβάσαι; ρώτησε η Εβελίνα τον Μηνά.

- Οχι βέβαια! Εσύ;

Καθόλου. Είπε η Εβελίνα ενώ μέσα της έτρεμε.

   Περίμεναν γύρω στα δεκαπέντε λεπτά μέχρι που άκουσαν θόρυβο και φωνές. "Κρύψου" είπε ο Μηνάς! Σε μερικά δευτερόλεπτα οι κακοποιοί ήταν εκεί και αυτήν την φορά με άλλο θύμα. Δυστυχώς ο Μηνάς πάλι δεν μπόρεσε να καταλάβει ποιοι ανίδεοι κρυβόντουσαν πίσω απο τις ανατριχιαστικές και τρομακτικές μάσκες anonymous.Όπως επίσης δεν αναγνώρισαν και το θύμα αφού το πρόσωπο του ήταν γεμάτο μώλωπες και πληγές. Κυλούσε το αίμα απο το πρόσωπο του. Το θύμα έκλεγε σπαρακτικά αλλά οι θύτες φαινόταν να το διασκεδάζουν αφού χασκογελούσαν και γιούχαραν.

- Μα καλά πως μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο; Δεν τον λυπούνται; Και σαν να μην έφτανε αυτό γελάν και όλας! Τι απαίσιοι άνθρωποι! Είπε η Εβελίνα ανατριχιασμένη και φοβισμένη.

- Καλά μα τι περίμενες να είναι; Καλοί και ταπεινοί άνθρωποι του Θεού;

- Δίκιο έχεις αλλά ρε Μηνά τι περιμένεις επιτέλους; Γιατί δεν το βοηθάς τον κακόμοιρο;

- Ρε Εβελίνα σήμερα θα τραβήξουμε φωτογραφίες-τα λεγόμενα αποδεικτικά στοιχεία. Με αφορμή αυτές τις φωτογραφίες, σήμερα το βράδυ θα γράψω ένα άρθρο στη σχολική εφημερίδα και θα το αναρτήσω και στο site του σχολείου. Είπε ο Μηνάς επιδεικτικά και συνέχισε να τραβάει φωτογραφίες.

    Όλο το βράδυ ο Μηνάς δούλευε το άρθρο και επεξεργάζονταν τις φωτογραφίες, οι οποίες είχαν βγει πού καλές λες και τις έβγαλε επαγγελματίας.

    Η Εβελίνα απο την άλλη όλο το βράδυ διάβαζε και περίμενε με μεγάλη αγωνία να διαβάσει το άρθρο που θα έγραφε ο Μηνάς.

    Στις έξι το πρωί ο Μηνάς σηκώθηκε θριαμβευτικά από την άβολη καρέκλα του θρανίου του. Μετά απο ένα βράδυ πού σκληρής δουλείας ο Μηνάς είχε επιτέλους έτοιμο το άρθρο και το μόνο που έμενε ήταν να το εγκρίνει ο διευθυντής του σχολείου. Μόλις τελείωσα πήρε τηλέφωνο την Εβελίνα. Δεν άντεξε ήθελε να την ειδοποιήσει

- Καλημέρα! Τι κάνεις; πως είσαι; της είπε ο Μηνά κατενθουσιασμένος.

- Πω πω παιδί μου πας καλά; του είπε εκείνη θυμωμένα.

- Γιατί;

- Η ώρα είναι έξι τα ξημερώματα. Στον ύπνο σου με έβλεπες και είπες να πάρεις ένα τηλέφωνο να δεις τι κάνω;

- Βασικά δεν σε πήρα για αυτό! Είπε εκείνος έτοιμος να βάλει τα γέλια.

- Ε και τότε γιατί με πείρες;

- Επείδη επιτέλους, μετά απο μια ολόκληρη νύχτα στο υπολογιστή, τελείωσα το άρθρο! Είπε εκείνος καμαρόνοντας.

- Μμμμ... Και είναι καλο; είπε εκείνη δείχνοντας να μην τον εμπιστεύεται και πολύ.

- Απο τα καλύτερα σου λέω! Τι παιδιά είμαστε τώρα;

- Λοιπόν το αφήνω ασχολίαστο αυτό. Καληνύχτα. Είπε εκείνη βιαστικά και έκλεισε το τηλέφωνο.

   Ο Μηνάς δεν έδωσε σημασία στην αναιδέστατη κατά την γνώμη του συμπεριφορά της           Εβελίνας.

   Πέρασαν γρήγορα οι ώρες. Το δεύτερο διάλειμμα βρίσκει τον Μηνά, όπως και την Εβελίνα στο γραφείο του διευθυντή. Η Εβελίνα δεν έβγαλε άχνα. Τα είχε αναλάβει όλα εξολοκλήρου ο Μηνάς.  Διάβασε στον διευθυντή το άρθρο του. Έπειτα του εξήγησε και του αιτιολόγησε για ποιούς λόγους θα ήταν σημαντική η ανάρτηση του άρθρου. Ο Μηνάς για την πολύωρη και εξαιρετική δουλειά του εισέπραξε αρκετά χειροκροτήματα και ο διευθυντής ενέκρινε χωρίς καμία αμφιβολία την δημοσίευση του άρθρου στην εφημερίδα.

    Ο Μηνάς πανευτυχής έπιασε την Εβελίνα απο το χέρι, και άρχισε να τρέχει στους διαδρόμους - παρασέρνοντας και την Εβελίνα μέχρι να φτάσει στην βιβλιοθήκη του σχολείου και να τυπώσει τις εφημερίδες. Ο Μηνάς καταπιάστηκε στο να τυπώνει τις εφημερίδες και η Εβελίνα φιλοτιμήθηκε να αντιγράψει το κείμενο στον υπολογιστή και να το αναρτήσει στο διαδίκτυα. Ένα μικρό απόσπασμα του άρθρου ήταν το εξής:

Ανάρμοστη συμπεριφορά μαθητών εντοπίστηκε στην λεγόμενη στοιχειωμένη παιδική χαρά στα βόρεια της πόλης. Αρχικά, οι θύτες, των οποίων η ταυτότητα μας είναι άγνωστη ακόμα εντοπίζουν το θύμα, που απο ότι μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα είναι μαθητές κατώτερης σωματικής δύναμης και ανάπτυξης. Οι λεγόμενοι θύτες αφού εντοπίζουν το αδύναμο θύμα αρχικά παίρνουν όλα τα χρήματα που έχει στην κατοχή του. Στην συνέχεια, του ασκούν σωματική βία, δηλαδή το κακοποιούν αλλά ΠΟΤΕ δεν το σκοτώνουν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το θύμε ήταν ένα παιδί περίπου στην δική μας ηλικία. έφυγε τρέχοντας πριν ακόμα προλάβουμε να το πλησιάσουμε! Το παιδί φαινόταν άκρως βασανισμένο αφού το πρόσωπο του ήταν αποκρουστικό λόγω του ότι κυλούσαν αίματα απο το πρόσωπο του. είχαν σπάσει μερικά απο τα δόντια του και τα μάτια του δεν διακρινόταν καν, διότι ήταν κατάμαυρα- σημαδεμένα με δύο μεγάλους μώλωπες.

Το θέαμα ήταν τραγικό και ανεπίτρεπτο! Πρέπει να κάνουμε κάτι. Είναι ένα σοβαρό θέμα. Οι θύτες  ίσως και να είναι χρήστες ναρκωτικών ουσιών! Πολύ πιθανό κατά τις επιθέσεις τους να ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών!

   Το άρθρο έκανε πάταγο. Συγκλόνισε μαθητές, καθηγητές όπως και όλους τους κατοίκους της περιοχής. Ο Μηνάς όμως ακόμα δεν είχε ησυχάσει. Μπορεί η μεγάλη αποκάλυψη να είχε ήδη γίνει αλλά ο Μηνάς ήταν σίγουρος οτι όλο αυτό δεν είχε σταματήσει και δεν θα ήταν τόσο εύκολο να το εμποδίσουν. Έπρεπε να σκεφτεί κάτι άλλο πιο δραστικό.

- Θα πρέπει να ξαναπάμε και αυτή την φορά να στήσουμε παγίδα! Είπε ο Μηνάς στην Εβελίνα την επόμενη μέρα το πρωί.

- Πότε; είπε εκείνη θαυμάζοντας τον ανδρισμό και το θάρρος του.

- Το συντομότερο... Αύριο μετά το σχολείο!

- Εντάξει.... είπε η Εβελίνα κάπως διστακτική.

   

   Μετά από αυτό το μεγαλοφυές άθρο τα πάντα στην πόλη είχαν περιοριστεί. Κανείς δεν τολμούσε ούτε καν να περάσει απο την στοιχειωμένη παιδική.

   Στο σχολείο όλα άλλαζαν σιγά, σιγά. Οι μαθητές ένιωθαν όλοι ευάλωτοι. Όλοι έσπευδαν στο Μηνά κυρίως αλλά και στην Εβελίνα για πληροφορίες, μικροί - μεγάλοι!

    Μόλις χτύπησε το κουδούνι ο Μηνάς και η Εβελίνα εξαφανίστηκαν.

- Μηνά ξέρεις σκέφτηκα κάτι αλλά είμαι σίγουρη πως θα το βρεις ηλίθιο... είπε η Εβελίνα ντροπαλά.

- Πες μου!

- Να την θυμάσαι την ιστορία που σου έλεγα για την στοιχειωμένη παιδική χαρά; Με το κοριτσάκι εκείνο που έγινε κάτι σαν φάντασμα, δηλαδή πνεύμα;

- Ναι θυμάμαι! Αλλά που θέλεις να καταλήξεις; είπε εκείνος όλο περιέργεια να μάθει τι εννοούσε η Εβελίνα.

- Η γιαγιά μου εχθές μου είπε πως δεν τελειώνει εκεί που πεθαίνει το αγοράκι η ιστορία!

- Και πως τελειώνει;

- Άκου.... Όταν αυτοκτόνισε το αγόρι εκείνο λένε πως το πνεύμα του κοριτσιού κυρίεψε και το πνεύμα του αγοριού!

- Δηλαδή τώρα μου λες οτι έχουμε δύο πνεύματα και τρεις ναρκομανείς να αντιμετωπίσουμε;

- Βασικά όχι. Τα πνεύματα είναι δυο εντάξει ως εδώ;

- Εντάξει, πάμε παρακάτω όμως! Είπε ο Μηνάς με βιασύνη.

- Και τα δύο αυτά πνεύματα είναι κακά, που σημαίνει οτι είναι πνεύματα του Σατανά!

- Τι μου λες τώρα ρε Εβελίνα;

- Σου λέω οτι τα δύο πνεύματα είναι του σατανά και να έχουν κυριέψει τους δύο από τους τρις !!

- Καλά και ο τρίτος; είπε ο Μηνάς όλο απορία.

- Δαίμονας! Πολύ πιθανόν να έχει πάρει ανθρώπινη μορφή και να καθοδηγεί τα πνεύματα.

- Καλά ρε Εβελίνα, πως περιμένεις να τα πιστέψω εγώ όλα αυτά; Αυτά όλα είναι βλακείες!

- Καλά εντάξει απλά εγώ σου είπα αυτά που έμαθα! Είπε η Εβελίνα παρεξηγημένη.

- Έλα τώρα στην πραγματικότητα και προχώρα πριν να είναι αργά!

    Ο Μηνάς με την Εβελίνα φτάνοντας στης παιδική είδαν πάλι τους κακοποιούς και αυτήν τη φορά το θύμα ήταν ένα μικρό παιδάκι!

  Η Εβελίνα μέσα στην τσάντα της είχε ένα μικρό φακό και  όταν ο Μηνάς τον άναψε και φώτισε προς την παιδική τότε  και οι τρεις θύτες έπεσαν κάτω.  Κάλεσαν την αστυνομία! Τα πτώματα ήταν φρικιαστικά! Τα μάτια τους πεταγόνταν προς τα έξω, ήταν κατάλευκοι και τρέχαν αίματα και αφροί από τα στόματα τους!

   Κανείς ποτέ δεν έμαθε γιατί πεθαναν ή γιατί το έκαναν όλο αυτό ή ποια ήταν η αρρωστημένη ιστορία τους! Το θέμα είναι πως η κοινωνία απαλλάχτηκε απο αυτούς!

   Μετά απο όλα αυτά ο Μηνάς περισσότερο αλλά και η Εβελίνα εισέπραξαν μεγάλη δόξα, τόσο απο τους καθηγητές του σχολείου, όσο και απο μαθητές όπως και γονείς, δημοσιογράφους.